Hitman

sprawnie napisana, sporo anegdot, dająca się przeżyć lekka megalomania. Czyta się szybko i przyjemnie

sprawnie napisana, sporo anegdot, dająca się przeżyć lekka megalomania. Czyta się szybko i przyjemnie

Machulski jest jednym z moich ulubionych reżyserów. Dozgonna wdzięczność za Vabanki, Kilerów i Vinci. No i za wyprodukowanie Psów Pasikowskiego. Książka jest zbiorem felietonów ukazujących życie i twórczość reżysera od lat dziecięcych do teraźniejszych. Posegregowane chronologicznie pozwalają zajrzeć do umysłu "syna Janka", a niekiedy nawet przenoszą nas na plan jego filmów.

Machulski jest jednym z moich ulubionych reżyserów. Dozgonna wdzięczność za Vabanki, Kilerów i Vinci. No i za wyprodukowanie Psów Pasikowskiego. Książka jest zbiorem felietonów ukazujących życie i twórczość reżysera od lat dziecięcych do teraźniejszych. Posegregowane chronologicznie pozwalają zajrzeć do umysłu "syna Janka", a niekiedy nawet przenoszą nas na plan jego...

Nie czytam za dużo biografii, autobiografii, i zazwyczaj jak ktoś sygnuje swoim nazwiskiem coś co ma przypominać opowieść o swoim życiu – to też omijam. Nieliczne czytam z zaciekawieniem… Hitman to felietony o życiu, nie powiem, że nie kolorowym i ciekawym, Pana Juliusza Machulskiego, znanego reżysera. Szanuje każdego twórcę, czy to pisarz, malarz czy reżyser, ale też oceniam. Z drugiej strony rzadko proponuje coś konkretnego komuś do przeczytania, obejrzenie itp. bo nie lubię autorytarnie stwierdzać, że komuś się spodoba to co mnie.
Średnio mi z Machulskim po drodze, ale:
Zdziwiłam się kilak razy, np. wtedy kiedy okazało się że debiutem reżyserski w filmie fabularnym był Vabank. UUUAAAŁŁ. Szacunek.
Jeden z felietonów był mistrzowsko skonstruowany, bo miał akcje i niespodziewane zakończenie.
Mimo megalomanii, niektóre felietony były dobre, śmieszne lub ciekawe (zwłaszcza te z początku tomu).
Nie było źle.

Nie czytam za dużo biografii, autobiografii, i zazwyczaj jak ktoś sygnuje swoim nazwiskiem coś co ma przypominać opowieść o swoim życiu – to też omijam. Nieliczne czytam z zaciekawieniem… Hitman to felietony o życiu, nie powiem, że nie kolorowym i ciekawym, Pana Juliusza Machulskiego, znanego reżysera. Szanuje każdego twórcę, czy to pisarz, malarz czy reżyser, ale też...

Zawiodłem się. Spodziewałem się więcej ciekawostek i anegdot. Za dużo tu "self-promotion", które co prawda dzisiaj jest bardzo modne i przydatne ale niestety lekko drażniące. Owszem, pisane jest to ciekawym językiem, ale jakoś nie urzekło mnie. Tak jak niestety kilka ostatnich filmów, które lekko obiżyły loty.

Zawiodłem się. Spodziewałem się więcej ciekawostek i anegdot. Za dużo tu "self-promotion", które co prawda dzisiaj jest bardzo modne i przydatne ale niestety lekko drażniące. Owszem, pisane jest to ciekawym językiem, ale jakoś nie urzekło mnie. Tak jak niestety kilka ostatnich filmów, które lekko obiżyły loty.

Gdy się za nią zabierałem, byłem przekonany, że to autobiografia. Taka, która składa się z ważnych wydarzeń w życiu reżysera, tworzących kolejne rozdziały. I właściwie to jest autobiografia, ale składająca się z szeregu felietonów. Okazało się, że ta oryginalna forma znakomicie uzupełnia się z treścią. Książek czytałem ostatnio dużo, ale bardzo niewiele "pochłonąłem" tak jak tę.

Gdy się za nią zabierałem, byłem przekonany, że to autobiografia. Taka, która składa się z ważnych wydarzeń w życiu reżysera, tworzących kolejne rozdziały. I właściwie to jest autobiografia, ale składająca się z szeregu felietonów. Okazało się, że ta oryginalna forma znakomicie uzupełnia się z treścią. Książek czytałem ostatnio dużo, ale bardzo niewiele...

Bardzo ciekawa książka (raczej zbiór felietonów) dla każdego, kto jest zainteresowany polską kinomatografią, polskim filmem oraz ich zakulisowymi ciekawostkami. Bardzo łatwa w odbiorze. Zresztą podobnie jak filmy Machulskiego. W pamięci utkwił mi fakt, w jaki autor "wbijał szpilki" innym artystom. N.p. Kosińskiemu (Malowany ptak),który gdzieś w Szwajcarii fotografując okolicę w obecności Machulskiego rzekł, że do rzeczy materialnych w ogóle nie przywiązuje wagi. Machulski spłentował to, że Kosiński z pewnością nawet fotki pstrykał pożyczonym aparatem. Inny przykład: Kieślowski nigdy nie wypowiadał się na temat filmów zrobionych przez Machulskiego. Kwitował to raczej uśmiechem. Machulski z kolei oceniał kino Kieślowskiego jako nudne. Kieślowski był bardzo bliskim współpracownikiem innego Krzysztofa. Zanussiego. Zanussi był (jest)? przez studentów nazywany profesorem i wiadomo, że jego kino jest kinem intelektualnym, wartościowszym, głębszym. Machulski w swojej książce opisał, że gdy Zanussi doznał kiedyś urazu kręgów szyjnych to musiał chodzić w plastikowym, przezroczystym gorsecie i nawet przez ten gorset było widać prześwitujący krawat. Nie wiem dlaczego Machulski musiał to napisać. Być może zazdrościł jego filmów? A może krawata?
W książce jest naprawdę wiele ciekawostek. N.p.że Kieślowski część swoich oszczędności lokował w małe sztabki złota(uncje),które na wypadek wojny można by spieniężyć.
Jeszcze raz: książka bawi podobnie jak lekkie kino autora. Z czystym sumieniem polecam.

Bardzo ciekawa książka (raczej zbiór felietonów) dla każdego, kto jest zainteresowany polską kinomatografią, polskim filmem oraz ich zakulisowymi ciekawostkami. Bardzo łatwa w odbiorze. Zresztą podobnie jak filmy Machulskiego. W pamięci utkwił mi fakt, w jaki autor "wbijał szpilki" innym artystom. N.p. Kosińskiemu (Malowany ptak),który gdzieś w Szwajcarii fotografując...

Dawno nie rozbawiła mnie tak żadna książka :-D Machulski, jak na scenarzystę przystało, zgrabnie (to nawet mało powiedziane!) przelatuje przez swoje bogate życie, gdzie jak stwierdził Jerzy Stuhr, niemal każdy rozdział, to gotowy przepis na film. Film komediowy, rzecz jasna, w którym kapitalne role odgrywają m.in. Paul Newman, Czesław Miłosz czy Andrzej Wajda.

"Hitman" to poza zabawną treścią, wyśmienity przewodnik po polskim kinie, do którego docieramy dosłownie od kuchni. Ileż tu anegdot (młody Juliusz i jego brawurowe wybrnięcie z braku pracy domowej na temat "Trenów" Kochanowskiego),paradoksów (pomysł na film "Deja Vu" tak spodobał się amerykańskiemu producentowi, że aż w końcu nie powstał?!) , smaczków i kawy rzuconej wprost na ławę, (np: w końcu wiem jak to było z hollywoodzką wersją "Kilera", co nie wyszło i dlaczego lub to, że Juliusz nie boi się mówić wprost, że gdyby nie jego ojciec, nie doszedłby do tego miejsca, w którym jest).

P. S. Czytając "Hitmana", już po 2-3 rozdziałach zamarzyłem, by mieć tę książkę na półce. Jak się okazało w tym temacie z pomocą przyszedł mój królik, który uwielbia literaturę z biblioteki. Żadna okładka nie smakuje tak dobrze, jak ta wypożyczona. W zaistniałej sytuacji musiałem książkę odkupić, a nadgryziony, niekoniecznie zębem czasu, egzemplarz został mi na pamiątkę, co mnie, mimo wszystko, bardzo cieszy do dziś :-)

Dawno nie rozbawiła mnie tak żadna książka :-D Machulski, jak na scenarzystę przystało, zgrabnie (to nawet mało powiedziane!) przelatuje przez swoje bogate życie, gdzie jak stwierdził Jerzy Stuhr, niemal każdy rozdział, to gotowy przepis na film. Film komediowy, rzecz jasna, w którym kapitalne role odgrywają m.in. Paul Newman, Czesław Miłosz czy Andrzej Wajda.

"Hitman" to...

Juliusz (ur. 1955),syn Jana (1928 – 2008),wydał tych 48 felietonów w 2012 roku. Felietony były pierwotnie drukowane w magazynie "Bluszcz" i niewątpliwie mogły się podobać, l wydane w formie książki przyniosły mnie srogi zawód. Bo np "Marcin" na LC pisze o nich entuzjastycznie:

"...Zbiór kilkudziesięciu felietonów dla magazynu BLUSZCZ wydany w formie książki. Wybitny reżyser komedii , przedstawia szereg wydarzeń ze swojego życia: absurdy socjalizmu i życia w PRL, pierwsze wyjazdy na zachód,kulisy powstania filmów, niespełnione marzenia o karierze filmowej w Hollywood, i wiele innych interesujących tematów. Wszystko doprawione inteligentnym, niesztampowym poczuciem humoru, który znany jest od lat z filmów Machula Juniora. Czyta się świetnie."

.....lecz daje zaledwie 6 gwiazdek. Ja mam słabość do Machulskiego, szczególnie za jedną z najlepszych komedii jakie w moim długim życiu oglądałem tj za "Seksmisję", lecz jako starszy od niego o 12 lat, znam więcej takich anegdotek, dykteryjek, facecji czy purnonsensów o życiu w obozie KDL niż autor.
Dlatego też doceniając wartość i urok pojedynczych felietonów, jak i ukierunkowanie ich na ściśle określonego czytelnika (magazynu "Bluszcz'),w formie skomasowanej, książkowej, przynoszą rozczarowanie i poczucie déjà vu czy jak kto woli - odgrzewania starych kotletów. Nihil novi sub sole.
Na LC, po 5 latach od wydania (2012) dochrapał się oceny 6,75 i zaledwie 9 recenzji, co odbieram jako klęskę. Powinienem czas tej lektury poświęcić na oglądanie jego wspaniałych filmów. Mimo sympatii nie mogę dać więcej niż 5 gwiazdek.

Juliusz (ur. 1955),syn Jana (1928 – 2008),wydał tych 48 felietonów w 2012 roku. Felietony były pierwotnie drukowane w magazynie "Bluszcz" i niewątpliwie mogły się podobać, l wydane w formie książki przyniosły mnie srogi zawód. Bo np "Marcin" na LC pisze o nich entuzjastycznie:

"...Zbiór kilkudziesięciu felietonów dla magazynu...

Dowcipnie i lekko reżyser opowiada o swoim życiu. Imponuje przywiązanie do detali, refleksje na tematy filmowe oraz anegdoty. Mam cichą nadzieję, że Machulski napisze scenariusz na takim poziomie jak ta książka.

Dowcipnie i lekko reżyser opowiada o swoim życiu. Imponuje przywiązanie do detali, refleksje na tematy filmowe oraz anegdoty. Mam cichą nadzieję, że Machulski napisze scenariusz na takim poziomie jak ta książka.

Felietony Juliusza Machulskiego prowadzą nas przez jego życie zarówno jako reżysera jak i przez lata dziecięce. Czyta się szybko i lekko, napisane z humorem i dystansem do siebie. Książka, ktora pozwala się zrelaksować i miło spędzić wieczór.

Felietony Juliusza Machulskiego prowadzą nas przez jego życie zarówno jako reżysera jak i przez lata dziecięce. Czyta się szybko i lekko, napisane z humorem i dystansem do siebie. Książka, ktora pozwala się zrelaksować i miło spędzić wieczór.